Vaak heb je wel een beeld van een schrijver, (eenzaam achter een laptop, zwoegend op de verhaallijnen van een nieuwe bestseller, of, een meer glamoureuze versie: de hele wereld over vliegen, lange rijen fans overal, goed gevulde bankrekening…) maar of dat klopt? Wij weten het eigenlijk ook niet, het zal voor iedere auteur anders zijn. We kregen de mogelijkheid om een aantal van onze favoriete schrijvers te interviewen (yesssss!). We hebben ze drie vragen gesteld waardoor we ze een klein beetje beter kunnen leren kennen.
Eerder al hadden we de eer om Jojo Moyes, Julie Cohen, Nicola Moriarty en Lucy Dillon een paar vragen te stellen. Dit keer stellen we graag Sarah Haywood aan je voor. Sarah heeft gewerkt als advocaat voor ze zich toelegde op schrijven. Ze woont met haar man en kinderen in Liverpool. Haar debuut De cactus verscheen afgelopen zomer.
Hieronder onze 3 vragen aan Sarah Haywood!
1. Welk personage uit je eigen boeken is je favoriet en waarom?
De cactus wordt verteld door Susan Green, een sterke vrouw, die overal een mening over heeft en er een nogal unieke kijk op de wereld op nahoudt. Susan zegt dingen die ik nooit zou durven zeggen, zelf als ik ze zou denken. Toen ik over haar schreef moest ik soms hardop lachen. Susan kan soms ook vrij frustrerend zijn, maar toen ik klaar was met het schrijven van De cactus miste ik mijn tijd met haar heel erg.
Naast Susan is tante Sylvia ook een lievelingspersonage. Ze ziet in niemand iets slechts (en al helemaal niet in zichzelf!) en is vrolijk en optimistisch tot het bittere eind. Tante Sylvia is een beetje dommig en nogal met zichzelf in haar sas, maar haar hart zit op de goede plek; ze houdt van haar familie en is ontzettend loyaal aan hen. Ook al heeft ze fouten gemaakt en zijn er dingen waar ze spijt van heeft, is ze vastbesloten om alles uit het leven te halen. Het schrijven van dialogen met tante Sylvia was heerlijk.
2. Vertel ons iets over jezelf dat niemand anders weet…
Ik heb een probleempje met het herkennen van gezichten, vooral als ik mensen buiten hun gebruikelijke context tegenkomt. Ik was een keer in de sportschool toen een onbekende vrouw me begroette. Ik zei ‘Hallo’ terug, maar kennelijk keek ik er daas bij, want ze zei: ‘Je herkent met niet, hè?’ Toen moest ik dat wel toegeven. Ze zei dat ze mijn buurvrouw was, en al vijf jaar naast me woonde, en ik schaamde me rot. Gelukkig zag ze de grap er wel van in. Om deze reden lach ik naar en groet ik ook mensen die ik echt helemaal niet blijk te kennen, maar dat heb ik liever dan per ongeluk mensen negeren die ik wel goed ken!
3. Wat is jouw favoriete plek om te lezen en welke snack hoort daarbij?
Tegenwoordig heb ik het altijd zo druk (wie niet?) dus ik grijp de kans om te lezen waar en wanneer ik maar kan. Toen ik nog op een kantoor werkte, las ik meestal in het openbaar vervoer. De trein tussen Liverpool en Manchester had vaak vertraging, dus op dat traject heb ik echt heel veel boeken kunnen lezen.
Nu ik thuis werk en twee zoons heb die mijn vrije tijd in beslag nemen, lees ik eigenlijk het meest in bed. Mijn man, die heel vroeg op moet voor zijn werk, is zo lief om me een pot thee te brengen voor hij weggaat. In de drie kwartier die ik dan heb voor de kinderen wakker worden lees ik en drink ik twee grote bekers thee.
’s Avonds erger ik mijn man door het lampje naast mijn bed te laten branden omdat ik graag nog één hoofdstuk wil lezen. Hoewel mijn bed de plek is waar ik het meest lees, is een zonnig strand natuurlijk de beste plek voor een fijne roman. Ik heb zo veel boeken in mijn kast staan die misvormd zijn door het zand tussen de bladzijden. Onder het lezen eet ik het liefst pistache-ijs. Dat zie je ook wel aan al die groenige vlekken in mijn misvormde boeken!
Leuk toch? Dat je dit nu weet? Wij kijken reikhalzend uit naar een nieuw boek van Sarah!
Liefs,
Ester & Tina
